Toen ik een jaar of 17 was voetbalde ik nog fanatiek. 2x per week trainen en 1x per week een wedstrijd. Ik had nog geen rijbewijs en daarom reed ik iedere training mee met onze keepster. En op een dag had ze nieuws. Ze had gesolliciteerd als secretaresse en ze was het geworden.
Ja, ze had wel een beetje gebluft, want ze moest een bepaald tekstverwerkingsprogramma kennen. Ze had gezegd dat ze er óóit mee had gewerkt en dat ze waarschijnlijk wel een beetje roestig was, maar dat ze het snel weer op kon pakken. Bottom-line, ze had nog nooit met het programma gewerkt. Het heeft haar wat bloed, zweet en tranen en vooral ook veel vragen, handleidingen lezen en ploeteren gekost. Maar toen kon ze het en ze is heel succesvol geworden in die baan.
Fake it till you make it is soms best geinig
Ik moest er toentertijd wel om lachen en ik vond het ook stoer van onze keepster dat ze dit zo gedurfd had. Een stevig staaltje fake it till you make it. Tegenwoordig kan ik er niet zo meer om lachen, want ik zie het te vaak dat mensen zéggen dat ze iets kunnen, maar dat ze het eigenlijk helemaal níét kunnen. En dat het gewoon schade brengt voor de ondernemers die deze mensen inhuren.
Slechte voorbeelden
Bijvoorbeeld: een businesscoach die mij probeert te overtuigen van het feit dat hij me gaat helpen om stevige omzetten te maken. Terwijl hij zelf nog in loondienst werkt! Het spijt me, maar dit is voor mij een teken van je onvermogen. Als je echt zo goed bent verdien je zoveel met je bedrijf dat je echt niet meer in loondienst hoeft te werken. En als je nog niet genoeg verdient, heb dan in ieder geval het lef om wel volledig voor je bedrijf te gaan. Dus jij moet mij lef en de tips and tricks leren? Ik geloof er helemaal niks van.
Of een webbouwer die echt een mooie website gemaakt heeft (qua uiterlijk), maar die technisch een paar grote fouten heeft gemaakt. En nog eens echte beginnersfouten ook. Met een funky bedrijfsnaam, mooie woorden, nog veel grotere beloftes word je als ondernemer op het verkeerde been gezet. Je gelooft er helemaal in dat dit een betrouwbare partner is en het is gewoon niet zo. Achteraf mag je het allemaal zelf op gaan lossen.
Niet veel mensen weten dit, maar ik heb een paar maanden bij een gemeente gewerkt op de afdeling schuldhulpverlening. Daar mochten we de problemen oplossen voor mensen die zelf al diep in de schulden zaten en die in sommige gevallen nog dieper in de schulden waren geraakt door? Yep, door hun budgetbeheerder. ‘Sorry’ zei die budgetbeheerder dan. Die wist blijkbaar toch niet zo goed wat ze deed. Dat mág gewoon niet gebeuren.
Have-do-be of Be-do-have?
Ik weet dat iedereen ergens moet beginnen en dat je natuurlijk kunt leren en jezelf kunt ontwikkelen. Maar hou alsjeblieft op met je alleen maar bekwamen in salesgesprekken en mooie beloftes doen. Hou op met alleen maar precies weten wat je moet zeggen om iemand klant bij jou te laten worden, maar vervolgens niet de kwaliteit leveren die je wel gesuggereerd hebt.
‘Fake it till you make it’ of ‘fake it until you become it’ is prima, maar het is mijn ogen wel anders bedoeld dan dit. Zo ben ik erg fan van het ‘Be-do-have’-model. Dit in tegenstelling tot het ‘Have-do-be’-model. Ik leg het uit aan de hand van een voorbeeld: stel je wilt rijk worden.
In het ‘Have-do-be’-model zeg je dan: ik moet eerst geld hebben (Have), dan kan ik beginnen met beleggen of bijvoorbeeld die dure opleiding doen waardoor ik met de opgedane kennis andere mensen kan helpen, waarvoor je weer goed betaald wordt (Do). En als ik dat gedaan heb, dan word ik rijk (Be).
In het ‘Be-do-have’-model draai de boel helemaal om. Je moet eerst jezelf onderdompelen in het gevoel van hoe het zou zijn als je rijk bent (Be). Als je dat gevoel helemaal te pakken hebt en weet/voelt hoe rijke mensen denken, dan ga je vanzelf de juiste dingen doen. De juiste beslissingen maken. Als bijvoorbeeld: niet op vakantie gaan, maar dat geld beleggen (Do). En als je dat doet, kun je rijk worden. Dan gaat je vermogen groeien (Have).
Fake it till you make it is vooral voor jezelf!
Maar nu komt er iets heel belangrijks: dat Be, dat doe je voor JEZELF. Je gaat niet tegen andere mensen roepen dat je iets al heel goed kunt, terwijl dat niet zo is. Het is een mentaliteitsoefening die je voor jezelf doet. Je gaat niet naar een garage en een Porsche kopen terwijl je daar helemaal geen geld voor hebt. Als je dat doet, dan raak je dik in de schulden als je niet uitkijkt. Wat je wel kunt doen is vragen of je een proefrit mag maken. Of gewoon eens gaan kijken in een garage en voorzichtig over de lak wrijven.
Fake it until you make it is prima, maar laat er alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft niet andere mensen slachtoffer van worden. Wees eerlijk over wat je wel en wat je niet kunt. Je hoeft maar 1 stap verder te zijn dan de mensen die jouw hulp inroepen en die volgende stap aan je klanten te leveren. Weet ook dat je mag leren en je mag natuurlijk ook een ‘echte’ expert aanhaken als jij er zelf niet uitkomt. Maar ga niet zitten roepen dat je het allemaal zo goed weet en er dan vervolgens een zooitje van maken.
Het is volgens mij ook geen houdbaar succes. Boeddha is het met me eens ‘Het gaat een slecht mens goed, zolang het zaad van het slechte nog niet rijp is. Is het zaad van het slechte rijp, dan gaat het een slecht mens slecht’. Nu zeg ik niet dat als jij zaken anders voorspiegelt dan ze werkelijk zijn, dat je dan een slecht mens BENT. Je kunt hooguit zeggen dat je op dat moment slechte dingen DOET. En ik geloof dat dat negatief op je afstraalt. Slechte kritieken, je vindt geen klanten meer en het gaat gewoon fout.
De oplossing is simpel: weet wat je wel en wat je niet kunt en communiceer daar eerlijk over. Dan zit je al goed. En ondertussen mag je dromen en jezelf al veel verder zien en die dingen doen die ervoor zorgen dat je daar ook komt! I rest my case. Ben trouwens benieuwd of jij ook wel eens met dit soort brokkenmakers te maken hebt gehad, want ik heb het gevoel dat het tegenwoordig steeds vaker voorkomt. Ik lees je verhaal graag in de reacties.
Hartelijke groet,
Liesbeth