Twee weken geleden heb ik gedeeld dat ik per 1 juli 2021 ga stoppen als VA. Nou, dat heb ik geweten. Natuurlijk verwachtte ik dat ik reacties zou krijgen, maar ik had echt niet verwacht dat het er zo veel zouden zijn. En ik had vooral niet verwacht dat ik zo veel reacties zou krijgen per mail, WhatsApp en Messenger. Vooral de mensen die NIET openbaar reageerden hadden heftige verhalen. Over hoe ze zelf vastliepen en dat ze ook wel wilden stoppen. Maar dat het niet kon.
Er ontstonden mooie gesprekken waardoor ik nóg duidelijker zag waar ik fout ben gegaan. Ik ben stuk gegaan op 1 woordje. Het woordje ‘wij’ waarop Gidy Janssen heel terecht van zei dat het ‘ik’ moest zijn.
Ik of wij?
Een van mijn eerste vaste klanten ontmoette ik op een meerdaags seminar en zij zei afgelopen week tegen mij ‘Weet je waarom ik me meteen tot je aangetrokken voelde? Ik kende je nog maar 3 minuten en toen had je het al niet meer over ‘ik’ of ‘jij’ maar over ‘wij’. En die ‘wij’ heb ik altijd gevoeld. Vanaf het moment dat wij gingen samenwerken voelde ik dat ik er niet meer alleen voor stond.’
Heel fijn om te horen natuurlijk, want ik méénde dat ook echt. De bedrijven van mijn klanten voelen stuk voor stuk als ‘wij’ en niet als ‘zij’. Maar, op het moment dat ik zei dat ik er mee ging stoppen werkte ik voor 8 klanten. 8 klanten waar ik een wij-gevoel bij heb. 8 klanten waar ik me heel erg verantwoordelijk voor voel.
En dan is er nog een extra handicap van mijn kant. Ik weet nog dat ik naar mijn aller- allereerste meerdaagse training ging ‘Een onweerstaanbaar VA-aanbod’ van Petra Fehring. Petra zei toen ‘jongens, realiseer je wel dat jullie het veel beter voor elkaar hebben dan jullie klanten. Jij spreekt als VA een maandabonnement af en je kunt zeker zijn van een bepaalde inkomstenstroom per maand. Jouw klanten hebben dit zeer waarschijnlijk niet. Als zij bezig zijn met een nieuw product en ze zijn daar volop mee bezig dan hebben zij waarschijnlijk geen inkomsten op dat moment. Pas als ze hun nieuwe product lanceren kan er weer een flinke geldstroom op gang komen. Maar als die geldstroom uitblijft omdat de lancering niet aanslaat, dan heeft jouw klant een groot probleem. Terwijl jij als VA nog steeds gewoon je maandbedrag ontvangt.’
Niet ‘fout’ maar niet ‘goed genoeg’
Het was dus niet zozeer mijn perfectionisme dat mij de das om deed. Het was niet dat ik bang was dat ik dingen fout deed of fout had gedaan. Nee, ik was juist heel erg bezig met dat mijn klanten het goed genoeg moesten doen. Ik was me constant bewust van het feit dat mijn klanten investeringen deden en kosten hadden die gedekt moeten worden. Dat alle acties dus uitgedacht en geregeld moesten worden om ervoor te zorgen dat het geld binnen bleef komen. En dáár voelde ik me heel erg verantwoordelijk voor. Ik was dus ook constant aan het denken of alles toch wel klopte en of ik niets vergat. En dat keer 8.
Slapeloze nachten
Zo is het bijvoorbeeld een aantal keren gebeurd dat ‘we’ een webinar gaven en dat onze aanmeldingen van Facebook-advertenties zouden moeten komen. Werd vlak voor het webinar ineens ons Facebook advertentie-account geblokkeerd. Soms met een valide reden en ook een aantal keren volkomen onterecht. Dan kregen we excuses van Facebook en werd ons account weer geactiveerd, maar we hadden wel beduidend minder inschrijvingen dan gehoopt. En dan gaat de wet van de grote getallen gelden. Een bepaald percentage van je inschrijvers koopt, maar als je maar heel weinig inschrijvingen hebt dan koopt er dus… bijna niemand. Ik heb wat slecht geslapen en wat uren met de helpdesk van Facebook overlegd. Want ook al kon ik er niks aan doen en had ik niks fout gedaan, ik voelde me wel verantwoordelijk voor de oplossing.
Van wij naar ik
Het wordt voor mij nu tijd om naar ‘keer 1’ te gaan. Om al die energie op mijn eigen bedrijf te richten en dat ik me niet meer in een heleboel stukken probeer te verdelen. Want ‘wij’ is fijn, maar het is niet te doen voor ‘ik’.
Wat me dan zo leuk lijkt? Een paar weken geleden heb ik het boek ‘Big Magic’ van Elizabeth Gilbert voor de zoveelste keer gelezen en ineens viel mijn oog op een verhaal dat me nog niet eerder was opgevallen. Het gaat over Winifred ‘die nog maar een meisje van 80 was’ toen ze besloot dat ze alles wilde weten over het oude Mesopotamië. Ze had daar al haar tijd aan besteed en nu ze 90 werd (dus 10 jaar later) was zij een autoriteit op dit gebied geworden. Ik zag meteen mogelijkheden, want deze zomer word ik 50. Laat ik nu eens hopen dat ik 80 word, dan kan ik nog 3 keer ergens expert in worden. Tijd zat dus om mijn meest creatieve en gepassioneerde leven te leven. Nu alleen nog even die passie(s) vinden ?.
Met dit mooie vooruitzicht ga ik verder het weekend in. Geniet jij ook van je dag!
Hartelijke groet,
Liesbeth