Guilty pleasure: Videoland. Ik kijk ontzettend graag op mijn eigen tijd naar series, documentaires en films waar ik op dat moment zelf zin in heb. En vorige week had ik zin in Emile Ratelband ?. O, dit klinkt meteen heel fout, maar op Videoland is er dus een documentaire over het leven van Emile Ratelband. Mister Tsjakka himself.
Je kunt een sterke mening over Emile hebben
Ik moet zeggen, de documentaire hield mijn aandacht vast. Ik heb regelmatig met open mond zitten kijken. Bijvoorbeeld naar hoe Emile dingen doet en heel erg op zijn gevoel kiest. Hop, in een split second weer een belangrijke beslissing gemaakt. En weer door. Hij IS Tsjakka om het zo maar te zeggen.
Hij is trouwens ook heel dominant, niet echt tolerant (zeg maar gerust helemaal niet) en zelfs als er opnames van iets zijn dan nog zegt ie met droge ogen dat het niet is gebeurd. Niet echt een leuk mens dus. Maar toch, ik heb echt bewondering voor deze man. Hij ging in 1986 al naar Tony Robbins en hij is de verpersoonlijking van ‘eerst geloven en dan zien. Alles is mindset en dat kun je trainen’.
Zo zie je in de documentaire dat Emile ervan overtuigd is dat het Nederlands elftal in 1995 van Noorwegen gaat winnen met 3 – 0. Hij is zelfs het veld opgelopen om het publiek voor de wedstrijd Tsjakka te laten roepen en om ze te overtuigen om te geloven in 3 – 0. En ondanks dat zij ‘hij is een hondenlul’ scanderen, krijgt Emile gelijk. Het wordt 3 – 0. Exact wat hij voorspeld heeft, dat vind ik dan toch heel bijzonder!
Als ik dan zie dat Emile in korte tijd mensen zo ver krijgt dat ze over kokendhete kolen lopen (waar overigens ongeveer 10% wel degelijk de voetzolen verbrandde) dan denk ik ‘potjandosie dat moet ik toch ook kunnen’. En ik heb daar in de afgelopen maanden een experiment voor gedaan.
Ik kan wel wat Tsjakka gebruiken
Als je me al wat langer volgt dan weet je dat ik al heel lang last heb van wratten onder mijn voeten. En ze gaan maar niet weg, de fuckers. Er is al zoveel gebeurd, tig keer wegbranden en ik heb me zelfs steunzolen aan laten praten. Dat zou kunnen helpen, dus hup daar ging weer ruim 250 euro. Als klap op de vuurpijl heb ik 2 keer flinke kraters onder mijn voet laten graven door middel van een laser. Maar zijn ze weg? Nope!
Toen ben ik nog een stapje verder gegaan. Een wrat is een virus en mijn lichaam zou dit zelf op moeten lossen. Daar hoorde ik zo’n mooie theorie over. Als je als baby geboren wordt dan zijn de meeste baby’s perfect in orde. Iedere 6 weken krijg je vervolgens een compleet nieuw lichaam omdat in 6 weken tijd alle cellen een keer dood gaan en weer opnieuw worden aangemaakt. Kortom: iedere 6 weken ben je gloedjenieuw en ben je volgens dezelfde perfecte blauwdruk weer opgebouwd.
Ik ben nu 51, dus even grof gerekend: 8,5 x per jaar word ik helemaal nieuw en dat is pakweg 40 jaar goed gegaan. Dus 340 keer. En ongeveer toen begon het gelazer met de wratten. Als het 340 keer goed kan gaan, dan kan ik toch zelf even regelen dat die oorspronkelijke blauwdruk weer ter hand genomen wordt, ofniedan?
Doe eens gek
Dus ik heb een exotische stap gemaakt, ik heb een meditatie gekocht om van mijn wratten af te komen. Hij duurt ruim een kwartier en wat er bijvoorbeeld gezegd wordt is het volgende:
A wart is a virus. And you can hypnotically suggest that the blood flow to the wart will be diminished and even stopped. When this happens the wart and its roots die away, leaving clear smooth skin.
Moest ik een maand lang 3x per dag doen. Heb ik niet gedaan, ik heb het 2 maanden lang 2x per dag gedaan. Lijkt me meer dan genoeg toch? En? Niks. Ze zijn niet weg.
Loser?
Om dit verhaal rond te breien naar Tsjakka. Ik voel me nu best een loser. En ik denk ook echt ‘als dit me al niet lukt, hoe moet dat dan als er echt iets misgaat in mijn lichaam?’ Andere mensen kunnen het blijkbaar wel. Zo heb ik een paar maanden geleden het boek ‘When the music stopped’ gelezen. Dat boek gaat over een man die zichzelf genezen heeft van MS. En mij lukt het niet, ik kan niet eens een paar wratten wegwerken. Wat is er mis met mij? Wil ik dit wel graag genoeg (ja!)?
Ik vind dit wel een groot nadeel van de hedendaagse jubel-you-can-do-it-mentaliteit. De ‘als ik het kan, dan kan jij het ook’. En het is gewoon niet altijd waar, het leven is niet altijd maakbaar. Het is goed bedoeld om mensen zo ver te krijgen dat ze het maximale uit het leven halen, maar het gevolg daarvan is dat het extra zuur is als het niet lukt.
Herken je dat? Daarom mijn vraag aan jou: hoe zie jij dit? Geloof je dat wij mensen echt alles kunnen, als we het maar genoeg willen en er maar volledig in geloven (Tsjakka dus)? Of zie jij het voor jezelf ook, dat dingen niet lukken en dat je nu niet alleen zit met dat het niet gelukt is maar dat je je ook nog eens heel slecht daarover voelt? Ik worstel daar wel eens mee en ik hoor graag wat jij ervan denkt.
Tot zover de zondagse overdenking.
Liesbeth
PS: De hype van maakbaarheid vind ik moeilijk, maar ik geloof wel degelijk dat je eerst iets moet ZIJN voordat je het kunt WORDEN. Kan ik heel veel over vertellen, maar je kunt het het beste van de meester zelf horen. Jim Fortin geeft in september weer zijn gratis BE-DO-HAVE-training. Daar kun je maar heel af en toe aan meedoen en dit is je kans, check het hier