Afgelopen 12 juli kreeg ik een mailtje van Femke, vriendin en collega-onderneemster. Ze had een idee en ik kan uit ervaring vertellen dat de meeste van haar ideeën niet alleen creatief maar vaak ook levensveranderend zijn. Wat was haar nieuwste ingeving? Paardencoaching.
Femke heeft zelf een sessie bijgewoond en die had haar niet alleen veel frustratie opgeleverd maar vooral ook stevige inzichten. En dat gunde ze de mensen op haar mailinglijst ook. Enige uitdaging, de sessie was al op 15 juli, 3 dagen nadat ik de e-mail ontving. Eigenlijk kon ik helemaal niet, mijn week stond al volgepland. Maar paardencoaching stond al zo lang op mijn verlanglijstje dat ik die betreffende vrijdag leeg heb geveegd en ik ben gegaan.
Paardencoaching, eng!
Heb ik al verteld dat ik paarden eigenlijk helemaal niet zo leuk vind? Sterker nog: ik ben best bang van paarden. Zeker als het echte paarden zijn, waarvan het hoofd alleen al groter is dan mijn romp. Maar goed, even doorbijten en daar gingen we met Idalgo (als ik de naam goed onthouden heb) ‘de bak in’. Daar was het bijten bijna letterlijk trouwens, want Idalgo ‘beet’ me tot 2x toe. Niet tot bloedens toe, maar wel degelijk een signaal dat hij vond dat ik op moest zouten. Het kan maar duidelijk zijn ?.
Was ik sceptisch? Uh, ja toch wel een beetje. Want hoe moet een paard weten wat goed is en wat niet? Hij (het was o-ver-dui-de-lijk een hij) verstaat ons niet eens. Die twijfel liet ik overigens al snel los, want het was echt wonderlijk hoe Idalgo liet zien wat klopte en wat complete bullshit was. Dat laatste was letterlijk. Toen 1 van de dames een verhaal vertelde dat kant nog wal raakte, liet Idalgo alles lopen. En de dame in kwestie gaf ook toe dat het verhaal dat ze zichzelf vertelde niet klopte.
‘I see dead people’
Al met al was het een bijzondere dag met 2 familie-opstellingen waarin Idalgo de hoofdrol speelde. Ik heb die dag geen vraag ingebracht maar ik mocht wel meedoen als representant. In 1 sessie mocht in het innerlijke kind representeren. Heerlijk vond ik dat, mijn blij-ei-kant kwam helemaal weer bovendrijven.
Wat ook boven kwam drijven is dat ik dingen weet. Dat ik dingen voel. Ik noem dat ‘erin zakken’ bij gebrek aan een betere naam. Wat ik op zo’n moment doe is heel goed luisteren en ik zeg vervolgens wat er in me op komt borrelen. Dat kunnen echt de gekste dingen zijn. Dat ik serieus denk ‘ga ik dát zeggen?’ Soms omdat ik zelf de logica er niet van zie of omdat ik het gevoel heb dat ik feitelijk te weinig weet om zulke harde dingen te zeggen.
Maar wat 9 van de 10 keer de reactie van de ander is is dat ik precies de vinger op de zere plek leg. Dat dit is waar ze mee worstelen en dat wat ik zeg precies is wat ze moeten horen. Hoe ik dat doe en wat er precies gebeurt? Ik heb werkelijk geen idee. Maar ik weet wel dat ik ervan geniet en het ook heel fijn vind om andere mensen verder te helpen.
Goud waard
Ik zet deze vaardigheid in om ondernemers verder te helpen in hun leven en in hun bedrijf, maar ik zet het vooral in bij het schrijven van teksten. Dat ik voel welke kant het op mag gaan en wat er écht gezegd moet worden. Om meer mensen te laten weten dat je er bent. Om meer mensen te laten weten wat je kunt. En om jou te laten doen waar je het allerbeste in bent en waar je de meeste mensen mee kunt helpen.
Dat kwam ook weer boven tijdens de paardencoaching. De coach zei zelfs ‘volgens mij ben jij ook een paard’. Nou, zover wil ik niet gaan, maar ik vond het wel een compliment ?.
Dus wil jij paardencoaching zonder paard maar met Liesbeth, check hier wat ik voor je kan doen.
Liesbeth