Begin 2009 was ik bezig met de jaarafsluiting en ik had een vraag voor onze financieel directeur. Of hij me even een specifieke factuur kon geven. Hij schrok en werd meteen stikzenuwachtig.
Hij had namelijk een foutje gemaakt. Het project waar deze factuur bij hoorde leek in eerste instantie een klein project, maar het was compleet ontploft. Het project bleef maar groeien en groeien en zo groeide ook de stapel facturen. Of moet ik zeggen ‘stapels’.
De bovenste plank van de lage kast onder het raam lag afgeladen vol met papier. De directeur zei ‘gelukkig weet ik ongeveer in welke stapel ik welke factuur moet zoeken’. Maar het lag dus allemaal door elkaar. En soms moest hij echt alle stapels af om die ene factuur te vinden.
Hij kreeg er de kriebels van en was inmiddels bang dat iemand een factuur zou vragen. Want met een beetje pech was hij hartstikke lang aan het zoeken. Koste een heleboel tijd die hij eigenlijk helemaal niet kon missen.
Moet je mij hebben, bij mij gaat het meteen jeuken. Wat waarom ruimt niemand die facturen op? Antwoord: omdat de stapel inmiddels zo hoog was geworden dat niemand meer de moed kon vinden om eraan te beginnen.
En die vingers van mij die jeukten en jeukten. Dit is echt een klus voor mij, daar heb ik meteen zin in. Ik stelde het voor en er kwam direct een grote glimlach op het gezicht van onze directeur.
In mijn werk als salarisadministrateur had ik altijd een periode van ongeveer 10 dagen dat ik niet per se iets voor een salarisrun hoefde te doen en ik kreeg carte blanche om in die periode van 10 dagen deze klus te klaren.
Ik heb het maar niet gezegd, maar daar had ik natuurlijk helemaal geen tijd voor om 10 dagen te ‘verspillen’ aan deze taak. Dat moest sneller. Veel sneller. En ik bedacht een tactiek. Ik heb meteen een privékantoortje gereserveerd en de volgende morgen ben ik meerdere keren heen en weer gelopen om al die facturen op te halen.
En toen: sorteren maar. Ik had ook een stapel lege A4’tjes meegenomen en eerst heb ik 5 A4’tjes gemaakt om het alfabet in 5 stukken te hakken. Daarna kon ik starten met de eerste grove sortering. Toen ik dat gedaan had, kon ik 4 stapels opzijschuiven en de overgebleven stapel weer sorteren op de letters.
Als je bijvoorbeeld A tot en met E pakt dan weet je al dat de C en de E kleine stapeltjes zijn. Die kun je in 1x sorteren en in een map doen. De A, de B en de D zijn meer werk en in het ergste geval sorteer je nog een keer in 5 stapeltjes binnen die letter.
Heb je dat allemaal gedaan dan heb je 1/5 van het alfabet weggespeeld en kun je door met de volgende stapel. Sorteren, perforeren, in de map opruimen en repeat nog 25 keer (voor alle letters in het alfabet).
Tegen half 12 was ik klaar (diezelfde dag dus). De stoom kwam uit mijn oren, maar ik had het gedaan. En ik ging natuurlijk voor het maximale effect. Dat doe ik ook bij de kaartspelletjes Jokeren en Rummikub ♦️♣️. Ik hou alles vast en kom in 1 keer uit. Tot frustratie van mijn tegenstanders, dat dan weer wel.
Maar goed, na een uur of 3 kon ik alle mappen naar de directeur brengen. Zijn mond viel open. Hij kon het niet geloven. Was ik daar nu al mee klaar? En hij voelde zich meteen ook een beetje dom. Had ie daar maanden en maanden over gezweten omdat die verschrikkelijke stapels maar groeiden en groeiden? En nu was in een paar uurtjes alles gesorteerd en stond er een mooie rij mappen in zijn kast.
Ja, dat krijg je ervan als je alles zelf wilt doen. En niet bedenkt dat een ander iets misschien niet moeilijk vindt. Alleen omdat JIJ het niet kunt of er tegenop ziet. Voor MIJ is dit een heerlijk klusje, dus laat me helpen.
Uiteraard zijn er weer andere dingen die ik niet kan of waar ik een grote hekel aan heb.
Daarom heb ik mijn website maar weer eens up to date gemaakt en precies uitgeschreven waar je mij wel en waar je mij niet voor moet hebben.
Meer weten, lees hier verder: www.liesbethdekorte.nl/home/
Ik zie je!
Liesbeth