Waarom ik rustig aan moet doen

Afgelopen weken heb ik een paar keer een bok geschoten. Voor wie niet weet wat dat is: ik heb een flinke blunder gemaakt. Wat die blunder is? Niet in de gaten hebben dat die rustige, bedachtzame Liesbeth ook behoorlijk té kan zijn. Te kritisch, te veel informatie en gewoon te veel in een keer.

Wat was er aan de hand?

Een collega-onderneemster had een plan, een plan dat ze heel erg spannend vond. Ze ging podcasts opnemen en het kwam er maar niet van. Iedere keer had ze het over de podcasts, maar er echt 1 maken, dat gebeurde niet. Ik heb haar toen gevraagd om een podcast speciaal voor mij te maken en in ruil daarvoor zou ik haar vertellen wat ik er van vond. En ze wilde dat ik bloedeerlijk zou zijn. Als je dat tegen me zegt, dan ga ik er voor ook. Dus ik ben bloedje eerlijk geweest en het heeft er voor gezorgd dat ze het bijltje er direct bij neer wilde gooien. Dan maar geen podcasts.

Dat was dus niet mijn bedoeling

Ik vond het zo erg om te zien hoe ik haar met mijn ‘adviezen’ had geraakt. Het was namelijk een goede podcast. Mijn enige commentaar was dat het te veel was. Zij WAS niet te veel, maar ze gaf te veel informatie in 1x. Feitelijk werden er 4 onderwerpen in die ene podcast behandeld. Het waren dus eigenlijk 4 podcasts en ik had in een mail verteld hoe ze die 4  podcasts uit zou kunnen bouwen tot een verhaal met een kop en een staart. Waar luisteraars per podcast meegenomen werden om heel veel informatie over 1 onderwerp te krijgen.

Ik had zelfs de sandwich/hamburger formule toegepast. Dat betekent beginnen met een compliment, dan je verbeterpunten en eindigen met weer een compliment. Aan mijn complimenten lag het niet, die waren oprecht gemeend en die kwamen vanuit mijn tenen. Het tussenstuk was het probleem. Daarin stonden zoveel ‘aanbevelingen’ dat mijn collega alle ankers uit gooide. Ze blokkeerde. Het werd een enorme berg voor haar. Ze had het gevoel dat ze niks goed had gedaan en dat het nooit wat zou worden.

Wijze woorden

Toen mijn coach dit hoorde zei ze ‘Weet dat als iemand iets maakt en dat aan jou laat zien, dat die persoon blij is met het resultaat. Als ze zelf ontevreden was geweest, dan had ze het nooit naar je opgestuurd.’ Wauw, dat was een eye-opener voor mij, want zo had ik er nog niet naar gekeken. En ineens snapte ik dus ook dat mijn goedbedoelde aanbevelingen een klap in het gezicht van mijn collega waren.

Op datzelfde moment had ik nog een advies uitgetypt voor een klant en ik had al het gevoel dat ik dat beter niet kon versturen. Dat heb ik ook niet meer gedaan en ik heb gevraagd om mijn advies in een persoonlijk gesprek te bespreken.

Rustig aan doen

Vanaf nu ga ik beter nadenken over de adviezen die ik uitbreng. Ik ga niet langer een groot document maken waarin alles in 1x over de schutting gegooid wordt. Stapje voor stapje. Beginnen met het belangrijkste punt en eens kijken wat dat doet. Staat mijn klant nog open voor meer adviezen, dan vertel ik het tweede punt. Zie ik dat ik mijn klant al overstelpt heb, dan stop ik en pak ik het een andere keer weer op. Want wat ik niet wil is dat ik prachtige kansen om zeep help omdat ik te veel commentaar lever.

Heb jij dit ook wel eens meegemaakt, dat je iemand compleet uit het veld hebt geslagen terwijl dat helemaal niet je bedoeling was? En wat heb je toen gedaan of wat heb je er van geleerd? Ik hoor het graag van je.

Groetjes,
Liesbeth