Afgelopen week had ik het weer: ik werkte met iemand samen van wie ik het gevoel had dat dit een hele succesvolle ondernemer is. Maar dan krijg ik een factuur met een volgnummer waar ik van schrik. Zo laag! En het is al augustus. Ik weet wat ik betaal en ik weet ook wat een gangbaar ‘maandtarief’ is voor deze ondernemer. Dan kan ik ook meteen uitrekenen dat het niet breed voor de sluis is en dat hij gewoon zijn inkomen bij elkaar aan het schrapen is.
Verbazing
Is niet erg, maar het verbaast me wel. Zo veel succes uitstralen en het niet hebben. En ik weet niet hoe het met jou is. Maar ik voel al snel het gif van het vergelijk en ik denk dat anderen het veel beter doen dan ik. Dat valt vaak heel erg mee, maar we maken elkaar wel gek met deze gedachtes.
Waarom eigenlijk? Waarom zijn we niet gewoon eerlijk zodat we elkaar kunnen helpen? Ik vind echt dat we best meer mogen laten zien van wat niet goed gaat en daar eerlijk in zijn. Vooruit, ik zal beginnen.
Ik ben een schijterd
Weinig mensen weten dit van me, maar op een paar gebieden in mijn leven kan ik met recht zeggen ‘ik ben een schijterd’. Een van die gebieden is autorijden. Ik heb al 31 jaar mijn rijbewijs en heel eerlijk: ik rijd best goed. Alleen ik durf niet.
Als mijn vriend me zou bellen en vragen ‘wil je me alsjeblieft op Station Utrecht komen halen omdat er een megastorting op het spoor is’. Never nooit niet. Durf ik niet. Ik durf nog niet naar het station in Roosendaal te rijden (voor de mensen die niet weten wat een pip-eindje dat is. Ik woon in Tholen, vlak bij Bergen op Zoom en dat is 20 minuutjes rijden van Roosendaal).
Als mijn vriend grappig wil zijn dan zegt hij ‘Lies kan alleen vooruitrijden’ en dat is ook zo. Laat mij niet achteruitrijden, inparkeren doe ik nooit. Ik rijd liever een stief kwartiertje rond totdat ik een plek heb gevonden waar ik zo in kan rijden. En smalle straatjes of als het lijkt dat het passen en meten wordt, dan ga ik die straat gewoon niet in.
Het maakt het dagelijks leven er niet makkelijker op
Inmiddels beperkt mijn rijangst me behoorlijk in het dagelijks leven en dan wordt het tijd voor actie. Afgelopen week was het zo ver, ik heb een rijzeker-les geboekt van 2,5 uur. Zweet in mijn bilnaad, maar terug in de auto met een instructeur of in dit geval een instructrice. En het ging goed. Inparkeren, achteruit rijden, helling trekken. Ik heb het allemaal gedaan en na wat oefenen ging het prima.
Natuurlijk waren er in de loop der jaren wat minder goede gewoontes ingesleten. Ik reed af en toe wat té vlot en ik kreeg ook een waarschuwing dat ik te kort op een voorganger reed. Maar geen ingreep en aan het eind van de les kreeg ik zelfs complimenten. Dat ik goed reed, dat ik gewoon de weg weer op moest gaan want ik kon het.
Daar gáán we weer
Nu was ik met de auto naar de rijschool gereden. Lijkt onlogisch, maar is het voor mij niet. Want ik wist precies waar het was en ik wist ook hoe ik moest rijden en dat het daar niet druk zou zijn. Dit durfde ik dus wel. Maar aan het eind van de rijles moest ik natuurlijk ook weer naar huis.
Ik was bijna thuis toen ik achter een Jeep met een paardentrailer kwam. En de paardentrailer was vol, dus de Jeep reed langzaam. Terecht natuurlijk, want je wilt wel dat je paarden veilig staan. Maar we moesten ook nog een brug op en invoegen in (soms) druk verkeer. En die trailer reed niet hard en ik daarachter dus ook niet. Ik hoopte nog dat het even wat minder druk zou zijn op de brug, maar helaas.
De Jeep met paardentrailer zag een gaatje en voegde in, maar ik voelde dat ik nog te langzaam reed en ik durfde niet in te voegen. Ik remde en stond aan het eind van de invoegstrook stil. Op een plek waar mijn achterliggers het niet verwachtten! Ik heb echt chaos veroorzaakt met mijn actie.
Een kluwen van een auto of 8, claxonneren bij de vleet en ik zag zelfs middelvingers. Terecht, want dit was een hele gevaarlijke actie. Ik zat te bibberen en te beven in de auto en dit is het dus. Dit is waarom ik niet durf te rijden. Omdat ik weet dat ik op de verkeerde momenten ineens heel erg onzeker ben en dan kies ik soms een hele foute oplossing. Dit keer liep het goed af, maar er blijft geen engeltje op mijn schouder wonen.
Terug bij af
Boy oh boy, ik ben weer terug bij af. Na een spetterende middag met veren in mijn kont over dat ik goed genoeg rijd is dit zo’n domper. En die rotbrug, daar heb ik al meerdere keren problemen gehad. Ik ben weer terug bij ‘als het niet per se hoeft dan rijd ik nooit meer’ en misschien moet ik me daar maar gewoon aan houden. Mijn elektrische fiets brengt me overal. Alhoewel, dat is natuurlijk niet waar. Want met een actieradius van 20 kilometer houdt het wel op (anders ben je veel te lang onderweg).
Wat gaat er wel goed
Zo, dit was ‘m. Ik ben een schijterd in het verkeer, maar ik heb natuurlijk ook dingen waar ik trots op ben. Zo ben ik sinds kort een stuk actiever geworden op YouTube. Ik heb al zoveel geschreven voor mijn affiliate websites en het wordt tijd dat ik mensen die liever luisteren en kijken ga bedienen. Mijn plan is om in ieder geval wekelijks en misschien zelfs wel dagelijks video’s te delen met tips, tricks en overdenkingen.
Ben jij of ken jij iemand voor wie mijn video’s interessant zijn, dan nodig ik je van harte uit op mijn YouTube-kanaal. En delen mag, graag zelfs!
Geniet van je zondag,
Liesbeth