Toen ik deze blog schreef, waren we in Berlijn. We waren toe aan een korte vakantie en Berlijn stond al heel lang op ons verlanglijstje. De keuze was dus snel gemaakt. We sliepen in een sjiek-de-friemel hotel midden in het centrum. Compleet met zwembad, sauna en een prachtig uitzicht en dat alles voor een zeer schappelijke prijs.
Het is nu een week later en we weten allemaal wat er gebeurd is. Er is een vrachtwagen ingereden op een kerstmarkt. Alweer een aanslag met veel doden en gewonden. En het voelt heel raar als je weet dat je een week eerder zelf over precies deze kerstmarkt gelopen hebt. We hadden er zomaar tussen kunnen staan toen de vrachtwagen op de menigte inreed. Dat grijpt je echt aan, maar er was nog meer wat me aangreep in Berlijn.
Er zijn een heleboel kerstmarktjes in Berlijn en vlak naast die kerstmarktjes en in de drukke winkelstraten daar zitten ze. De daklozen van Berlijn. Op een bepaald moment zochten we een metrostation en kwamen we duidelijk aan de verkeerde kant, daar was een verzamelplaats van daklozen. Je herkent ze meteen, maar het meest schokkende vond ik nog dat een man op zijn buik op de grond lag te slapen. Hij had niets, geen deken, geen matje, niks. En het was berenkoud in Berlijn, dat kan ik je wel vertellen.
Dan vraag ik me weleens af of ik de enige ben die dit soort dingen moeilijk vindt. Het is zo oneerlijk verdeeld op de wereld. Sommigen hebben zo veel en sommigen hebben bijna niks. Kerst is de tijd van vrede op aarde. Wij noemen het weleens gekscherend ‘vreten op aarde’, maar daar komt het vaak wel op neer. En er mag vooral niemand alleen zijn met kerst. Gezellig en knus met de familie bij elkaar. Kerstkaarten naar mensen die je soms een heel jaar niet ziet of spreekt. Dat dus.
Ik heb lang heel veel moeite gehad met kerst en al die opgeklopte vrolijkheid, maar dat heb ik inmiddels losgelaten. In onze maatschappij hebben we ‘afspraken’ gemaakt over kerst en ik doe gezellig mee. Eén keer per jaar iedereen een kaartje sturen is eigenlijk best een goede gewoonte en dat doe ik dan ook met kerst. En met elkaar eten is toch ook geen straf, dus laten we dat ook gewoon met kerst afspreken. Een kerstboom is voor mij geen kerstboom meer maar een lichtjesboom. Gezelligheid tijdens de donkerste dagen van het jaar, ik hou er inmiddels van.
We gaan even terug naar dat niemand alleen mag zijn met kerst. Waarschijnlijk (hoop ik) is er dan ook iets geregeld voor de daklozen. Maar eigenlijk is het toch raar? Waarom moet er voor iedereen wat geregeld zijn op 25 en 26 december? Wat doen we dan met 3 januari, 20 februari of 22 juni? Is het dan wél goed dat we mensen aan hun lot overlaten? Ik ben misschien naïef, maar ik gun iedereen een fijn leven met genoeg eten, drinken en onderdak. Hoe dat in de praktijk moet weet ik niet, maar ik gun het iedereen.
Het is gewoon niet eerlijk verdeeld in de wereld en de schrijnende gevolgen zag je heel duidelijk in Berlijn. Daarom mijn kerstwens voor dit jaar: eet, drink en geniet van elkaars gezelschap. En ondertussen wens ik iedereen een leven toe waarin mensen voor zichzelf kunnen zorgen en een menswaardig bestaan hebben. Niet alleen met kerst, maar altijd.
Wat dat betreft juicht mijn hart als ik lees dat Finland de deur open heeft gezet naar het basisinkomen. Het is geen vetpot, maar het is wat het is: een basisinkomen. En nu maar hopen dat je niet eerst een adres moet hebben voor een basisinkomen en dat je een basisinkomen moet hebben voordat je een huisadres kunt hebben.
Fijne kerstdagen en een succesvol 2017 toegewenst!
Liesbeth