Vandaag wil ik iemand in het zonnetje zetten: Peet de Krom van De Kromme Lepel in Lepelstraat. Yep, dat is voor veel lezers van mijn blogs veel te ver weg, maar het gaat om het idee.
Biologisch dynamische boerderij
De Kromme Lepel in Lepelstraat is een biologisch dynamische boerderij. En ze hebben een winkeltje waar eenvoud troef is. Op alle bakken staan prijzen, regelmatig per kilo. Je mag zelf pakken en afwegen en dan is het aan jou om te berekenen hoeveel dit kost. Dat is nog best een uitdaging, kan ik uit eigen ervaring vertellen. Zeker als ik mijn bril niet mee heb genomen, maar dat is een heel ander verhaal.
Administratieve nachtmerrie
Hoe werkt het? Je pakt een briefje en je schrijft netjes op wat je hebt gepakt, wat de kiloprijs is en wat jij moet betalen. Aan het eind tel je je briefje op en nu komt het.
- Je mag Peet contant betalen, de kassa staat gewoon op tafel dus dat mag je helemaal zelf regelen.
- Het is ook mogelijk om een foto te maken van je eigen briefje en een foto te maken van een formulier dat op tafel ligt. Op dat formulier staat het rekeningnummer van De Kromme Lepel. En dan maak je het bedrag over als je thuis bent. Waarom moet je foto’s maken? Omdat je briefje achter moet blijven, dat is de ‘administratie’ van Peet.
- Optie 3 vind ik de meest charmante en daarmee kom ik terug op de cryptische titel van mijn verhaal. ‘Ge oef ginnen onger te lije’. Als je de boodschappen niet kunt betalen mag je ook een dag/dagdeel komen werken. Al naar gelang de hoogte van je bedrag wordt wat je terug kunt doen langer. Voor de mensen die geen plat Bergs (Bergen op Zooms) praten: Je hoeft geen honger te lijden, dan krijg je je boodschappen gewoon mee en vertrouwt Peet erop dat je je tegenprestatie uitvoert.
Dit is natuurlijk een administratieve nachtmerrie. Als VA, die voor verschillende klanten de boekhouding verwerkt, gruw ik hiervan. En ik vind het ook prachtig dat dit bestaat. Ik overweeg heel serieus om af en toe een dagdeel te gaan helpen bij De Kromme Lepel. For old times sake. Want ik heb jaren vakantiewerk gedaan in de kassen en ik vond het altijd zo leuk en gezellig.
Ge oef ginnen onger te lije
In een ver verleden ben ik ook schuldhulpverlener geweest en heb ik vrijwilligerswerk gedaan om boodschappen uit te delen aan mensen die het zelf niet konden betalen. De gemene deler in deze werkzaamheden was dat ‘onze klanten’ hun zelfbeschikking eigenlijk volledig ontnomen was. Ze hadden het maar te doen met wat wij aanboden.
Bij het boodschappen-vrijwilligerswerk was het hoofdbestanddeel brood. Honger lijden was niet nodig, want je kon jezelf misselijk eten aan brood met brood en brood ertussen. Maar wat als je dat helemaal niet wilde?
Bij De Kromme Lepel is het anders. Jij doet daar boodschappen en die zijn nog biologisch ook. Jij beslist wat je mee wilt nemen en wat niet. En jij beslist hoe je betaalt. Heb je geld en wil je dat uitgeven, doe je dat. Geen geld, ga je een aantal uren werken en is het ook goed. Eigenlijk geeft De Kromme Lepel niet alleen boodschappen, maar ze geven je ook je waardigheid terug. En dat vind ik zo mooi dat ik het niet kon laten om dit verhaal te delen.
Spread the word
Geen idee of dit soort initiatieven ook elders in Nederland zijn. Zo ja, dan hoor ik er graag van. Zo nee, dan hoop ik dat ik met dit verhaal een trend zet, spread the word. Naar een betere wereld, voor mens, dier en milieu.
Dit was ‘m voor vandaag. Om een verhaal te delen waarin mensen deugen en waar puur op basis van vertrouwen zaken wordt gedaan. Geniet van je dag!
Liesbeth