Drie weken geleden kreeg ik de moeilijkste opdracht ooit, tenminste zo voelde dat voor mij. Yep, het was weer bij TCP (Transformational Coaching Program van Jim Fortin). De opdracht stond redelijk verstopt tussen het huiswerk en de taak was maar 3 regeltjes lang.
Wat was die moeilijkste opdracht ooit?
Wat stond er in die paar korte zinnetjes? Dat we minimaal 4 uur moesten gaan zitten en he-le-maal niks doen en absoluut stil zijn. En die 4 uur was minimaal, eigenlijk was 8 uur de norm. Mandatory (verplicht dus) stond er nog bij.
Jim kent zijn pappenheimers en hij had nog wat antwoorden op vragen op een rijtje gezet over wat allemaal niet mocht:
- Geen telefoon
- Geen muziek
- Niet lezen
- Niet tegen je planten praten en nee, ook niet tegen je huisdieren
- Verboden om te gaan wandelen
- Nee, je mag ook niet sporten, lezen, Netflixen, koken, slapen of de was opruimen. Niks, nada, noppes!
Zitten en stil zijn en dat minimaal 4 uur lang.
Nou, daar vond ik wel iets van. Ten eerste dat ik daar natuurlijk helemaal geen tijd voor heb. ’s Morgens werken voor klanten en in de middag ‘op de bouw’. Ondertussen nog een paar keer de hond uitlaten, je huishouden runnen en ’s avonds ook regelmatig nog afspraken. Dat ging niet lukken.
Mijn lief Rinie had nog wel een mooie escape, hij zei dat ik iedere nacht 8 uur in complete stilte ben. Ik heb het overwogen om die erin te gooien, maar ik wist natuurlijk dat het valsspelen was. Dit was niet wat Jim bedoelde.
De verhalen die je jezelf vertelt
Week 2 in TCP gaat over stories, de verhalen die je jezelf vertelt en ze kwamen als een tsunami op me af.
- Dit ging niet lukken.
- Zonde van mijn tijd.
- Zitten is slecht voor je lichaam.
- Waarom zou ik me in mijn kostbare tijd stierlijk gaan zitten vervelen?
- Zinloze oefening om te doen. Ik ben altijd de plichtsgetrouwe student en Jim vindt dat géén pluspunt. Dus ga ik het nu eens een keer niet zijn en deze oefening aan me voorbij laten gaan. (Dit vond ik persoonlijk een heel sterk argument ?)
Ik besefte al snel dat ik direct door moest pakken anders ging ik het echt never nooit niet doen. Dus ik nam een besluit en dat was dat ik op zondag extra vroeg uit bed zou gaan en dan 4 uur zou gaan zitten. Zo gezegd zo gedaan. Ik was er kwart over 5 uit, hond uitlaten en 10 voor 6 ging ik dan daadwerkelijk zitten.
Hoe ging het in de praktijk?
Het was werkelijk een openbaring:
- Het eerste uur was zo voorbij.
- Mijn hoofd werd echt stil en ik was verbaasd hoe veel ik compleet stil ben geweest. Ik verwachtte dat het chaos zou worden in mijn hoofd. Dat ik constant ingevingen zou hebben die ik op zou willen schrijven, wat verboden was. Dat ik mezelf helemaal gek zou denken. Is niet gebeurd, het werd heerlijk stil.
- Ik voelde de energie in mijn lichaam komen en ondanks dat ik eigenlijk veel te kort geslapen heb voelde ik me juist energiek.
- In het laatste uur begon het gekakel in mijn hoofd. Over wat ik allemaal ging doen als de 4 uren voorbij waren. En ik voelde meteen de energie uit mijn lichaam weggutsen.
- Toen ik eenmaal 3 uur zat, kreeg ik het gevoel dat ik die 8 uur ook zou halen als ik dat zou willen. Kon niet, ik had het te druk ?.
Als je iets doet waar je tegenop ziet dan vraagt Jim altijd ‘And? Did you die?’ Ik heb het gedaan en ik ben niet doodgegaan. Sterker nog, ik vond het heerlijk. En misschien ga ik over een tijdje nog eens een keer voor de 8 uur, ga ik die slamduncken.
Heb jij ook geen tijd?
Herken je je in mijn stories en mijn enorme weerzin om deze opdracht uit te voeren? Kan jij ook geen seconde van je dag missen? Ken je die uitspraak dat als je geen tijd hebt om 10 minuten te mediteren dan moet je juist een half uur gaat zitten? Omdat jij dit het hardst nodig hebt van allemaal.
Dan wordt het misschien tijd om zaken uit te besteden. Waar ik je bij zou kunnen helpen is je verhaal delen. Het lijkt op dit moment meer en meer op mijn pad te vallen dat ik ondernemers spreek die zoveel mensen zouden kunnen helpen en die mij tussen neus en lippen door vertellen waarmee allemaal. Maar als ik ze dan vraag of de rest van de wereld het weet dan is het antwoord NEE.
Ik pik genadeloos jouw speerpunten uit je verhaal en als jij het moeilijk vindt om dit verhaal op te schrijven dan doe ik het graag voor je. Want het IS oncomfortabel. Het kan heel eng zijn. En als je dan besloten hebt dat je het gaat doen, kun je ook nog eens vastlopen op ‘wat ga ik dan schrijven en hoe dan’.
Jim zegt altijd ‘the world needs us’ en dat is zo waar. Dus the world needs you too! Laat je zien, vertel wat je kan. Alleen zo kun je zoveel mogelijk mensen helpen en ik help je daar graag mee.
Geniet van je zondag,
Liesbeth