Gillend gek
Een paar weken geleden ging ik naar de masterclass Geluk van Guido Weijers (*). Hij vertelde een verhaal dat tot op de dag vandaag door mijn hoofd spookt.
Een goede vriend van Guido was een paar jaar geleden op vakantie in Portugal. Hij was met een groep vrienden aan het zwemmen en is op een verkeerde plek in het water gedoken. Bij deze actie heeft hij zijn nek gebroken en hij zit nu in een rolstoel en heeft een hoge dwarslaesie. Heel vervelend natuurlijk, maar wat er in het ziekenhuis gebeurde, was nog veel vervelender.
Mensen die dit overkomt worden de eerste nacht in het ziekenhuis wakker en voelen zich compleet gedesoriënteerd. Waar ben ik, wat doe ik hier en wie zijn die mensen die bij mij op de kamer liggen? En dan besef je ineens dat je je lichaam niet meer voelt. Je voelt je benen niet meer, je armen ook niet en als je uit bed wilt, dan lukt dat niet. Een besef waar je gillend gek van wordt en dat doen deze mensen dan ook: ze gaan keihard gillen. Iedereen doet dat, de verpleging kan er bijna de klok op gelijk zetten. En als iedereen het doet, wat doe je dan als verplegend personeel? Niets, want dat gillen is normaal.
It’s okay
Totdat er een nieuwe verpleger kwam die vond dat dit echt niet kon. Als er ’s nachts een giller was, dan ging hij er naar toe. Hij legde zijn hand op een plek die de patiënt nog kon voelen, bijvoorbeeld in de hals, op de wang of op het voorhoofd. Vervolgens sprak hij de magische woorden ‘it’s okay’. Guido’s vriend was een van de gelukkigen die deze verpleger aan zijn bed kreeg en het was voor hem een lifechanging moment.
De rillingen liepen over mijn rug toen ik dit verhaal hoorde. Hoe haal je het in je hoofd om iemand die panisch ligt te gillen te negeren? Te negeren omdat het standaard is. Kan je je voorstellen hoe verschrikkelijk het voelt als je niet beseft waarom je ergens bent en dat je vrij snel daarna beseft dat je helemaal verlamd bent? Om gek van te worden. Je gilt je longen uit je lijf en niemand doet iets!
Waar ging het verkeerd?
Dan komt bij mij meteen de vraag op: hoe zijn we in een maatschappij beland waarin het leed van anderen zo klinisch bekeken kan worden? Welke afslag hebben we gemist, waardoor we niet meer meevoelen met onze medemens die zo duidelijk in nood is?
Het is niet alleen dit specifieke voorbeeld, je ziet het zo vaak dat we vrij laconiek reageren op ernstige gebeurtenissen om ons heen. Ik noem bijvoorbeeld de hongersnood nu in Afrika, de duizenden vluchtelingen die in gammele bootjes naar Europa komen. Of de mensonterende toestanden in de vluchtelingenkampen. Waar zijn we onze medemenselijkheid verloren, dat we er naar kunnen kijken en het vervolgens naast ons neerleggen?
Zingeving
Als een medemens in nood is, moeten we iets doen. En als je het niet voor de ander doet, doe het dan voor jezelf. Een van de dingen die je nodig hebt om zelf gelukkig te zijn, is dat je het gevoel hebt dat je iets bijdraagt. Dat je zinvol bezig bent. Guido gebruikte dit verhaal om aan te geven dat je al heel snel zinvol bezig kunt zijn en dat je best klein mag denken. De verpleger die naar het bed van de dwarslaesie-patiënt gaat, maakt een klein gebaar met enorme gevolgen. Je kunt al snel iets waardevols bijdragen aan het leven van een ander.
Als ik terug kijk op mijn leven, dan ben ik te vaak de verpleger geweest die niks deed. Ik had daklozen een kopje koffie aan kunnen bieden. Meer zwerfdieren hadden bij mij een maaltijd kunnen krijgen. Ik had meer geld kunnen geven aan een van de vele geldinzamelingsacties. Het is zo simpel, maar ook ik doe het vaak niet. Soms ben ik ook gewoon bang dat er misbruik van je goedheid wordt gemaakt. Sommige bedelaars zijn gewoon oplichters. Sommige zwerfdieren zijn helemaal geen zwerfdieren, maar doen net alsof. Gedoneerde gelden worden regelmatig op zeer onlogische wijze besteed of het geld belandt zelfs in de zakken van een corrupte regering.
Moraal van het verhaal
Het verhaal van Guido zet het dilemma in een ander daglicht. Eigenlijk is goed doen ook heel egoïstisch, je gaat je zelf er namelijk beter van voelen. Je gelooft toch zelf niet dat de verpleging in het ziekenhuis in Portugal het leuk vindt dat er een patiënt panisch ligt te gillen? Doe gewoon iets. Het draagt bij aan je eigen geluk, dus waarom zou je het niet doen? Dat je er iemand anders ook nog blij mee maakt, is de kers op de taart.
Ik ben erg benieuwd wat je van mijn verhaal en inzichten denkt, ik lees je reactie graag onder de blog.
Warme groet,
Liesbeth
Aanbeveling
(*) Ik wist even niet wat ik moest denken van een masterclass Geluk van Guido Weijers. Hij zei zelf zoiets als: het is een serieus onderwerp dat niet om te lachen is, maar waar wel om gelachen kan worden. Nu ben ik blij dat ik een kaartje heb gekocht, want het was een fantastische avond. We hebben ontzettend gelachen én aan het eind van de avond ga je een stuk gelukkiger naar huis dan toen je kwam. Je weet het wel, maar Guido laat je zien en voelen hoe gelukkig we eigenlijk zijn.
Ik raad de masterclass dus aan aan mensen die een avond willen lachen en die meer willen weten over geluk en die hun eigen geluk weer willen voelen. Er zijn nog kaartjes beschikbaar voor volgende voorstellingen, dus ik zou zeggen: sla je slag.
P.S. Krijg je ineens zin om naar de masterclass Geluk te gaan? Dat komt omdat je er nu een positief verhaal over hebt gelezen. Kan jij wel wat positieve verhalen op je website, op social media en in je nieuwsbrieven gebruiken? Download dan mijn gratis e-book ‘Maak Spetterende Aanbevelingen (voor jezelf!)‘ en zorg dan je die hebberig makende aanbevelingen krijgen.