Afgelopen week waren we op vakantie in Schoorl en daar zag ik ineens, onderaan een enorm klimduin, een eetcafé met de naam Joop. Lekker belangrijk hoor ik je denken. Maar voor mij is het bijzonder én a trip down memory lane. Want in een vorig leven was ik onderdeel van een kookgroep met de naam Joop.
‘In een vorig leven’ studeerde ik in Enschede en woonde ik aan de Calslaan in ‘Hotel De Graaff’. Was het echt een hotel? Nope. Maar op de een of andere manier was het lichtbord van het echte hotel De Graaff op ons dak terechtgekomen en werden we ook af en toe gebeld of we een plekkie vrij hadden. Hadden we trouwens niet. Ons studentenhuis had 20 kamers, waarvan er 19 ook echt voor studenten waren. Die andere was zo’n beetje de machinekamer van de hele Calslaan en daar kon dus niet in gewoond worden.
Joop was gezellig en energiezuinig
Terug naar Joop. Als je met 19 studenten in 1 huis woont is het niet te doen als iedereen voor zichzelf gaat koken. Is ook totaal niet gezellig en niet energiezuinig (dachten we bijna 30 jaar geleden he-le-maal nog niet aan). Dus we hadden kookgroepen, KGB (Kook Groep Bart), KZN (Kookgroep Zonder Naam) en Joop. En ik ‘was’ Joop.
Die groepen dat deed wat hoor, want zet mensen in een groep en er ontstaat toch ineens wij en zij, of ons en hunnie. Ook dat was er, maar het grootste deel van de tijd voelde het als 1 grote familie. Hoe fijn is het als je 3x een bal laat stuiteren in de hal en je meteen hoort ‘ik kom eraan’ en dat je 5 minuten later lekker aan het voetballen bent. Of als je roept dat je naar de film wilt en dat er meteen een paar mensen met je meegaan.
Wat een mooie tijd was dat en helaas zeg ik achteraf dat ik het lang niet zo gewaardeerd heb en ervan genoten heb als zou kunnen. Ik was maar met 1 ding bezig namelijk: zo snel mogelijk mijn studie afronden zodat ik ‘naar huis kon’. Achteraf gezien doodzonde, want wat een fijne mensen heb ik daar ontmoet en wat hebben we veel samen beleefd.
Ir. in de Technische Bedrijfskunde
En ja, ik heb dus gestudeerd. En ja, dat heb ik gehaald. Officieel ben ik ingenieur, Ir. in de Technische Bedrijfskunde. Nooit iets mee gedaan, maar dat is voor een volgend verhaal ?. Ik geloof niet dat ik het nu nog een keer zou kunnen, maar ik heb het ooit gedaan. Het niveau is er. En ik kan nog trots zijn op dat ik een paar jaar geleden iemand ontmoette waarbij het gesprek op een bepaald moment kwam over een computersimulatiemodel waar ze op de universiteit nog steeds meer werken. Het model waar deze man het over had heb ik gemaakt. Dus…
Het allerbelangrijkste wat ik op de universiteit geleerd heb is zelfstandig worden en daarbij ook snel moeilijke materie opnemen. Snel lezen, snel leren en snel denken. Daar maak ik mensen ook af en toe goed gek mee, want ik leg zo snel verbanden en ik spring zo snel naar oplossingen dat een hoop mensen me niet kunnen volgen.
Daar komt mijn volgende eigenschap om de hoek: ik heb gemerkt dat ik moeilijke dingen makkelijk uit kan leggen. Dat vind ik eigenlijk nog het leukst om te doen. Om iedereen mee te nemen, want een snelle denker is niet beter dan een langzame denker. We denken alleen anders en samen komen we tot de meest geweldige oplossingen.
Dom denken
Wat ik ook goed kan is enorm ‘dom’ denken. Dan roep ik steeds weer dat ik het niet snap. Natuurlijk snap ik het wel, maar dan ben ik in de schoenen van een klant van mijn klant gaan staan. Een klant van mijn klant die vele stappen achterloopt op de kennis van mijn klanten (volg je me nog?). Want dat zie ik toch wel als het grootste obstakel wat ondernemers hebben. Dat ze zo de expert zijn op hun vakgebied dat ze niet meer simpel kunnen praten.
Alles moet tot in detail uitgelegd en verantwoord worden. Omdat zij de expert zijn en zij snappen dat. Maar je klant snapt het niet! Sterker nog, je stoot je ideale klant er misschien wel mee af. Dat ie denkt ‘dit verhaal gaat niet over mij/mijn probleem’ terwijl dat juist wel het geval is.
Simpel is het nieuwe bijzonder
Doodzonde en je maakt het jezelf daar zo moeilijk mee. Het helpt al heel erg als je probeert te schrijven zoals je ook zou praten. En dat mag over simpele en makkelijke dingen gaan. Want als je de klanten daarmee binnenhaalt kun je gedurende de tijd dat jullie samen oplopen steeds ‘moeilijkere’ dingen tegen die personen vertellen. Dan zijn ze er ook aan toe.
Wat me opvalt is dat de klanten waar ik mee werk steeds weer roepen ‘ohhhhh, zo simpel mag het dus zijn. Ik wil veel te veel vertellen en ik denk veel te moeilijk. Maar dan kan ik ook vertellen over dit en over dat en over dat’. Yup, dat is het. En daar ben ik voor om mijn klanten dat te laten zien. Zodat ze het zelf gaan kunnen. Zodat ze er ook veel meer plezier in krijgen. Iedereen blij en vooral ik omdat ik dan de mooiste verhalen lees en wéét dat mijn klanten zoveel mensen hiermee kunnen helpen.
Daar mag ik natuurlijk zelf ook weer over vertellen en daar ga ik binnenkort mee aan de slag. Mijn nieuwe website is namelijk live en ik ga binnenkort met de stofkam door mijn teksten heen om ze weer op te frissen en nog beter uit te leggen wat ik doe en voor wie. Want ik zie en voel dat ik veel meer doe dan alleen maar teksten schrijven voor ondernemers.
Ik ben een:
- sparringpartner
- inspirator
- stok achter de deur/coach die ervoor zorgt dat je aan de gang blijft en teksten blijft schrijven
Je kunt hier alvast mijn nieuwe website bekijken. Die is qua teksten dus verre van perfect. Maar ja, goed genoeg is het nieuwe perfect!
Geniet van je zondag,
Liesbeth