Je prioriteiten op een rijtje
Soms heb je van die weken, dan word je geleefd en heb je zelf even niks meer te willen. Afgelopen week was zo’n week. Wat is er aan de hand? Mijn schoonmoeder is te zwak om een ingreep te ondergaan en als ze de ingreep niet ondergaat, zal ze sterven.
Voor het eerst van mijn leven ben ik dus aan het ‘waken’. We laten mijn schoonmoeder geen moment meer alleen, ook niet ’s nachts. En ondanks dat ik de nachten dat wij aan de beurt zijn nog wel slaap, gaat het je toch niet in de koude kleren zitten. Ik weet allang niet meer welke dag het is, ik moet in ieder geval even checken om het zeker te weten. Ik heb nergens tijd meer voor en mijn werk staat ook even op een laat pitje.
Mijn verantwoordelijkheden
Heel gek, want ik vind het altijd moeilijk om mijn verantwoordelijkheden naast mee neer te leggen, maar nu kan ik het heel goed. Ik ben gewoon te moe en ik doe alleen datgene wat echt noodzakelijk is. Eigenlijk is dat een mooi laatste cadeautje van mijn schoonmoeder. Wat mij zelf niet lukt, lukt haar wel. In deze week heeft ze me laten zien dat ik mijn werk best wat minder serieus mag nemen. En dat het leven dan ook gewoon doorgaat, het mijne in ieder geval wel.
En ondertussen verbaas ik me. Toen we het bericht hoorden dat mijn schoonmoeder stervende was, waren we totaal van de kaart. Dit kon toch niet waar zijn? Maar hoe langer hoe duurt, hoe erger de strijd wordt. Voor iedereen. Moeder is moegestreden, wij zijn moe-gewaakt en het besef komt dat moeder er binnenkort niet meer is. En dat dat goed is, omdat dit ook geen leven is. Niet voor haar. Niet voor ons.
Het is ook mooi. Moeder was zo’n lieve vrouw en ze heeft altijd voor ons gezorgd. We kregen wekelijks een doosje eieren van haar en we hoefden maar te kikken en dan stond ze voor ons klaar. En nu is dat omgedraaid. We zorgen nu voor haar en zorgen er voor dat het haar aan niks ontbreekt. Zou ze midden in de nacht een broodje haring willen? Geen probleem. We regelen het. Alleen, ze wil het niet. Ze wil niks meer, alleen rust. Geen prikken meer. De ambulance hoeft niet meer uit te rukken. Geen onderzoeken meer in het ziekenhuis. Gewoon rust.
Hoe vind je rust?
En ondertussen zou ik ook wel rust willen. Hoe fijn zou het zijn als iemand mijn werk over zou nemen. Zodat ik er gewoon van tussen kan op het moment dat dat nodig is. Dat er iemand is die zorgt dat alles doorloopt of ik er nu ben of niet. Dat maakt dat ik weer zie hoe waardevol werken als virtueel assistent is. Dat je je klanten kunt ontzorgen en dat je klanten weten dat ze hun bedrijf met een gerust hart in jouw handen kunnen leggen. Zodat zij op vakantie kunnen of net als ik, je bezig kunt houden met familieperikelen.
Ondertussen is mijn redding ToDoIst. ToDoIst is een programma waarin je je taken bijhoudt en dat heb ik al tijden trouw gedaan. Ik weet dus precies wat ik moet doen, voor wie en wanneer. Juist op tijden als dit vergeet je van alles. Ik niet. Ik weet dat ik alles genoteerd heb en dat ik er op kan vertrouwen. Gelukkig, dat is nog 1 puntje van rust in deze roerige tijd.
Vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken en je kunt maar beter voorbereid zijn. Het is niet goed als jij de enige bent die alles weet en kunt. Dat is kwetsbaar, heel kwetsbaar. En wil je dat? Daarom mijn vraag aan jou: hoe zorg jij ervoor dat je bedrijf gewoon door blijft draaien op het moment dat je andere prioriteiten hebt? Ik lees het graag in de comments.
Hartelijke groet,
Liesbeth
P.S. Wil je ook aan de slag met ToDoIst en wil je echt alle mogelijkheden van deze tool leren benutten, dan raad ik je de gratis training aan van mijn collega-VA Celina.