In de PS van mijn vorige blog heb ik het beloofd, ik zou vandaag uit de kast komen. Nou, gaat ie. Ik ben veranderd in een alien. Of in ieder geval, zo zie ik eruit. Daarom heb ik dit keer gekozen om mezelf niet te ‘verschuilen’ achter een tekening maar om een keiharde foto te gebruiken. Out in the open ermee!
Ik hoor je denken ‘waarom doet ze dat? Wat is de reden dat ze er zo raar bijloopt?’ Lang verhaal, maar ik ga mijn best doen om het zo kort mogelijk te vertellen.
Ik zie er niet uit
Toen ik nog maar een kleuter was, werd ik van het ene op het andere moment zo scheel als een otter. Daar ben ik 2x aan geopereerd. Eerste keer hielp niks, tweede keer was het goed. Maar helaas was ik toen ineens gezegend met een lui oog. In mijn herinnering heb ik jaren af en aan met een lapje over mijn rechteroog gelopen. Dat is voor kinderen die dat nu hebben niet leuk, maar toen was het echt niet leuk. Van die dikke proppen, grote pleisters en je liep gewoon voor joker.
Inmiddels zijn we jaren verder en ik draag al sinds de lagere school een bril. En mijn ogen gaan achteruit. Hard achteruit. Serieus, ik heb varifocale glazen (lees: keiduur) en eigenlijk denk ik iedere keer na een paar maanden ‘nu zie ik het alweer niet meer goed’.
Resultaat: in de afgelopen periode heb ik minstens iedere 2 jaar een nieuwe bril gekocht. 2 om precies te zijn, want ik heb een ‘gewone’ varifocale bril voor in het verkeer en het dagelijkse leven en een computerbril voor mijn werk. De ‘gewone’ is helaas niet comfortabel genoeg om mee te werken. En een jaartje later zijn mijn ogen weer slechter geworden. Alweer.
Volzicht
Ik ben er helemaal klaar mee en ik denk dat ik in 2016 Karin Hogenboom van het bedrijf Volzicht al heb ontmoet. Karin helpt mensen om weer te zien zónder bril of lenzen. Al jaren ben ik aan het dubben. Iedere keer dat ik een mail van haar krijg denk ik meteen ‘o ja, dat kan ook nog’.
Dit jaar heb ik mezelf een cadeau gegeven en ik ben op 1 januari ingestapt in het jaartraject van Volzicht. Een traject waarin ik anders mag gaan eten (helaas is vegetarisch niet de juiste leefwijze om mijn ogen te voeden) waarin ik veel oefeningen doe en waarin ik ook mijn bril af ga bouwen. Totdat ik dat ding helemaal niet meer nodig heb. Tenminste dat is het idee en het doel.
Rasterbril
Bril af betekent andere bril op en dat is deze (zie foto). Het is een rasterbril, een bril zonder glas maar mét allemaal kleine gaatjes. Met een oogafwijking van +4 tot -4 zie je relatief scherp door deze bril en dat komt door de gaatjes. Vraag me niet hoe het werkt, maar weet dat het werkt. Het leest niet fijn en snel, maar ik kan lezen met deze bril.
In eerste instantie was het de bedoeling om de rasterbril een half uur per dag te dragen. Dat frommel ik nog wel in rustmomentjes binnen zittend op de bank. Maar nu ben ik op het punt gekomen dat ik de rasterbril 4 uur per dag op mag. Ja, en dan wordt het lastig. Kortom: dit gaan mensen zien. Hier gaan mensen iets van vinden. Net als dat ik oefeningen sta te doen en als malle Pietje op een dijk sta te zwaaien. Vinden voorbijgangers ook heel bijzonder ?.
Zwaaien of juist niet zwaaien
Nou, dit is het dus. Als je me ziet zonder bril, wees dan niet verbaasd als ik je niet herken. Want ik zie nog niet scherp zonder bril. Zie je me met een rasterbril, dan weet je wat het is en waarom ik ‘m draag. En zie je me zwaaien, gewoon terugzwaaien ?. Zijn we allebei blij.
Natuurlijk hoop ik aan het eind van het jaar tegen je te kunnen vertellen dat ik mijn brillen in de kliko heb gegooid en dat ik ze echt niet meer nodig heb. Als ik het niet vergeet zal ik het met je delen.
Blijf gezond en geniet van je dag!
Liesbeth
PS: Ik heb inmiddels al de nodige negatieve commentaren gehoord. Onder andere van de opticien waar ik een aangepaste bril (om af te bouwen) bestelde. De beslissing is gevallen, ik doe dit en ik geloof erin. Steunende commentaren zijn dus meer dan welkom en ook al zie ik zeker nog niet scherp zonder bril, ik heb al hele mooie resultaten. Daarom gaan ontmoedigende opmerkingen niet in vruchtbare aarde vallen.