Afgelopen vrijdag liep ik om half 7 ‘s morgens met onze hond Pip en er kwam een jong meisje voorbij die overduidelijk in zichzelf zat te praten. Ze had me niet gezien en toen ze doorhad dat ik haar wel had gezien zag ik haar van kleur verschieten. Ik dacht nog ‘lieverd, dat is niet nodig, want je doet precies hetzelfde als ik doe’. Ik praat in mezelf en dat doe ik vaak. Heel vaak.
Waarom ik praat in mezelf
Ik zeg heel eerlijk: ik heb het keihard nodig. Zo kan ik bijvoorbeeld best goed hoofdrekenen. Je kunt me behoorlijk moeilijke opdrachten geven en ik reken het zo voor je uit. Maar alleen als ik het hardop mag doen. Doe ik dat niet, dan schieten mijn gedachtes alle kanten op en heb ik een stuk van de opdracht uitgevoerd en dan dwaal ik af. Opnieuw beginnen en dan dwaal ik op een ander stukje weer af. En kom ik er nooit maar dan ook nooit uit. Zelfs de simpelste sommen kan ik dan niet.
Als je mij laat praten dan kom ik er. En dat doe ik niet alleen met sommen maar met alles. Als ik een probleem heb, als ik een idee heb, als ik ergens mee zit en ik wil dat even helemaal doorspitten. Ik kan het gewoon niet in stilte, ik moet hardop praten en dat doe ik dan ook.
Als ik met de hond loop vertel ik mezelf hele verhalen, compleet met ‘tegenpersonen’. Dat ik tegen mezelf zeg ‘dat klopt natuurlijk niet’ of dat mijn tweede ik advocaat van de duivel speelt en dingen zegt om mijn eerste ik nog scherper te laten worden in wat ik wil zeggen.
Zit jij nou te bellen?
En ja, het overkomt mij ook dat er ineens iemand naast me staat die zit te kijken van ‘zit zij nou te bellen of heb ik met een gek te maken?’ Zo heb ik een keer gehad dat ik echt in een rotsituatie zat op mijn werk. Ik was aan het wandelen en in mijn verhaal was ik die vervelende collega en ik was mezelf. En ‘we’ maakten echt ruzie. Liep ik langs een hoge heg en bleken daar 2 mannen achter te staan die mij al knetterend aan hoorden komen. Ze waren erg nieuwsgierig wie die 2 ruziemakers waren, want het ging er heftig aan toe. En toen liep ik dus in mijn eentje voorbij. Gênant ?.
Weet je wat ik tegenwoordig doe? Dan friemel ik meteen aan mijn oor, alsof daar een oortje in zit en dan (hoop ik) dat het lijkt alsof ik zit te bellen. Maar ik zeg je nu dat dat niet zo is, want oortjes die gaan bij mij niet. Die vallen er al uit als ik alleen maar denk aan met mijn hoofd bewegen.
Is het raar wat ik doe? Blijkbaar niet, want ik kom wel meer mensen tegen die hele verhalen tegen zichzelf zitten te vertellen. Is het ongemakkelijk? Ja, ik ben altijd aan het kijken of ik mensen zie komen. Maar hét grote voordeel voor mij is dat het voor mij echt werkt. De beste ideeën, de mooiste oplossingen en de beste strategieën komen op de momenten als ik dingen hardop uit mag werken.
Directie-overleg
Dus als je me tegenkomt en je denkt ‘wat is die nu allemaal in d’r eentje aan het lullen?’ dan heb ik directie-overleg. Niet storen alsjeblieft!
En ja, ik besef natuurlijk dat ik als tekstschrijver nu 3 cruciale fouten maak:
- Een Call To Action heb ik op dit moment niet, want mijn website is nog steeds in aanbouw.
- Het was beter geweest voor de openrates als ik deze blog een titel had gegeven waarmee ik je super nieuwsgierig zou maken (dat heet clickbait) maar daar kies ik niet voor. Ik zeg dus niet ‘heb jij dit ook’ of ‘herken je dit’ ik zeg meteen wat het is: ik praat in mezelf. En veel!
- Het is niet echt een sexy onderwerp én het zou zomaar kunnen dat mensen me nu voor gek verklaren en denken ‘bij die dame blijven wij uit de buurt’.
Het zij zo, dit is wat het is en soms mag je ook een keer een bloedeerlijk verhaal vertellen dat je misschien in een minder goed daglicht zet.
Geniet van je zondag,
Liesbeth