Vrijdag 11 oktober was het de laatste dag. Om half 5 zou de expositie van foto’s over de oorlog sluiten en om 10 over 4 dacht ik ‘als ik nu op de fiets spring, haal ik het nog net’. Ik was op tijd en kon nog binnen 😅. Wat een geluk en ik was ook zeker niet de enige die er nog rondliep. Het was zelfs best druk.
275 foto’s, een flinke tentoonstelling dus. In kleur en het waren nog eens best grote foto’s. Met kaartjes erbij met informatie over wat er op de foto’s te zien was. Dat laatste, daar liep ik een beetje op vast. De kaartjes hingen soms hoog, er stond veel tekst op en de letters waren klein. Dat kon ik dus niet zo goed lezen. Tenzij ik het echt per se wilde en anders was het te vermoeiend.
Kies ik voor niet lezen en alleen kijken. En dan zie je hele andere dingen dan waar de gemiddelde bezoeker naar kijkt. Wat viel me op?
- Dat het vaak mooi weer was tijdens de oorlog. Echt zoveel foto’s met een zonnetje en heldere lucht. Nu zijn de foto’s ingekleurd dus dat kan de boel vertekenen (pun intended 😀), maar het weer ziet er in ieder geval rustig uit.
- De natuur bleef prachtig. Heel gek om dat te zien in een tijd van diepe ellende. En de bomen maar glunderen met hun bladerpracht.
- De blikken in de ogen van mensen.
Die blikken hebben mijn nog een paar dagen beziggehouden. Er waren eigenlijk niet echt vreselijke beelden bij. Ze waren niet heel bloederig, geen enge beelden, geen directe kwellingen van mensen. Maar wel de gevolgen. Dat er bijvoorbeeld een Joodse meneer in verbijstering voor zijn winkeltje staat, waar net in de hele straat alle ramen in zijn gegooid. Die verbijstering. Dat verdriet. Het besef dat het voor zijn groep heel moeilijk gaat worden. Of al is. Het leed dat op de gezichten zichtbaar was. Dát heb ik kraakhelder gezien. En het raakte me.
In 2022 heb ik een blog gedeeld over een boek dat ik al jaren zoek (boek is nog steeds niet gevonden trouwens). Gaat over een man die in de tijd leefde dat de Duitse Mark als een malle in waarde daalde. Hij speelde met dit feit en leefde in die tijd juist in luxe. Maar mensen die uit gegoede families kwamen en die eigenlijk nooit voor hun geld hoefden te werken, hadden die flexibiliteit en lef niet.
De man schreef dat hij door Berlijn liep en dat hij vrouwen in bontjassen op bankjes zag zitten in het park. Dood. Doodgevroren of verhongerd omdat ze geen geld meer hadden om in hun levensbehoeftes te voorzien. Daar zaten ze dan, overleden in hun mooiste mantel met de antieke broches nog op de revers.
Laat in deze expositie over de oorlog een foto zitten wat dat beeld laat zien. Een paar bankjes in een park met op ieder bankje een vrouw. Ze zijn niet gewond, geen bloed of sporen van geweld. Maar ze zijn wel dood, dat zie je duidelijk. En dan de gezichten van mensen die langslopen. Ik zag daarop vooral ergernis. ‘Zo jammer dat je op een mooie dag door een park loopt, wordt je dag verpest door dode mensen die juist in dat park op een bankje zijn gestorven’. Deze foto raakte me het meest en ik voelde dat ik beter niet door kon gaan. Dat ik genoeg menselijk leed had gezien voor 1 dag.
De fototentoonstelling was echt heel mooi, gruwelijk mooi om precies te zijn. Wat me opviel is dat ik zo anders keek dan de mensen om me heen. Die waren alleen maar bezig met de kaartjes en wat er gebeurd was. Ik was bezig met wat het met de mensen deed. Of niet deed.
Heb ik in mijn werk ook. Ik kijk echt op een andere manier. Ik stap daarbij heel makkelijk in de schoenen van de mensen waar het om gaat, je klanten. Wat zij voelen, meemaken en denken als ze je website zien. Je salespagina en betaalpagina’s bezoeken. Als ze in je training zitten. En als ze je teksten lezen. Ik weet inmiddels dat dit best bijzonder is dat ik dit kan. En ik weet inmiddels ook dat ik ondernemers hiermee kan helpen.
Als ik je daarmee mag ondersteunen en strategisch mee mag denken, dan zou het een eer voor me zijn om met je in gesprek te gaan over de mogelijkheden.
Mail me op liesbeth@vabenesupport.nl, kijken we samen of we een match zijn.
Geniet van je weekend!
Liesbeth