Hoe heerlijk is het als je werk hebt waardoor je overal ter wereld kan werken. Als je maar internet hebt. Ik ben zo’n geluksvogel en mijn partner Rinie inmiddels ook. Dan nemen we af en toe de vrijheid om als digital nomad op reis te gaan, terwijl onze bedrijven gewoon lekker doordraaien.
Ook voor een digital nomad valt het niet altijd mee
Zo waren we een paar weken geleden voor een korte vakantie in Zuid Italië en we hadden dit keer gekozen om te reizen met het vliegtuig. Vliegen is voor mij een avontuur op zich, want ik verbaas me keer op keer weer over wat ik zoal zie, hoor en ervaar op een vliegveld.
Ik kan het af en toe niet geloven wat mensen als ‘handbagage’ langs de incheck-balie weten te krijgen. Hutkoffers die zo groot zijn dat ze nauwelijks te dragen zijn en toch wordt het zonder meer geaccepteerd als ‘handbagage’.
Als het boarden begint, begint dus ook het gevecht. Het gevecht om dat kleine beetje ruimte in de bagagerekken boven je hoofd in het vliegtuig. Want al die grote koffers en tassen, dat past natuurlijk nooit.
Minimalisme
Wij maken er zelf inmiddels een sport van om zo min mogelijk bagage mee te nemen, dus dit keer hadden we slechts 1 koffer. Een koffer waar we, gezien wat andere mensen meenamen als handbagage, ook niet voor hadden kunnen betalen en gewoon als handbagage in hadden kunnen checken. Maar dat doen we liever niet, want dan loop je de hele tijd met dat ding te slepen. Dus we hebben onze koffer gewoon ingecheckt en er netjes voor betaald. En dan hadden we nog 2 kleine tasjes, onze echte handbagage.
Wat gebeurt er?
We stonden behoorlijk achteraan in de rij, maar op een gegeven moment mochten ook wij het vliegtuig in. Tot onze grote verbazing was er nog plek in het bagagerek boven onze stoelen, dus wij zetten onze tasjes in het rek.
Komt er na ons een mevrouw die in het rek kijkt en meteen vraagt van wie die kleine tassen zijn. Want haar hutkoffer past er nu niet meer in. Uhhh, oké. Ik wil net aan Rinie vragen om onze tassen dan maar weer te pakken, maar die mevrouw weet van geen ophouden. Ze blijft maar blaten dat het niet normaal is dat mensen kleine tassen in het bagagerek zetten en dat haar grote tas nu niet meer past.
Ik kreeg er echt een sik van en ze maakte er een punt van om het tegen zoveel mogelijk mensen te vertellen. Nu ben ik een echte pleaser en wil ik altijd helpen, maar deze vrouw ging te ver. Hoe haal je het in je hoofd om boos te worden op iemand die met een bescheiden hoeveelheid handbagage het vliegtuig in stapt. Omdat jouw hutkoffer er nu niet meer bij past?!?
De omgekeerde wereld
Dikke vette pech voor de mevrouw, maar als je zo onterecht boos op me wordt en tegen andere mensen gaat vertellen hoe erg wij zijn, dan ga je te ver. Dan doe ik niks meer voor je en we hebben onze tassen dus niet uit het bagagerek gehaald.
Ik vind het ook echt de omgekeerde wereld, boos worden omdat iemand een kleine tas heeft. Terwijl als iedereen een kleine tas mee zou nemen in het vliegtuig, dan zouden de kastjes gewoon dicht kunnen en zou het boarden ook veel sneller gaan.
Maar goed, ik ben dus van het over-deliveren en ik probeer altijd meer te geven dan ik neem. Maar nu even niet. Ben jij ook iemand die veel geeft, maar op bepaalde momenten denkt dat de ander nu echt een grens over is gegaan? Zet ook jij dan je hakken in het zand? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.
Hartelijke groet,
Liesbeth