En wat zie ik dan?
Afgelopen twee weken heb ik vakantie gehad en die vakantie hebben we doorgebracht in de fantastische stad Turijn. De stad van de slow-food, prachtige winkelstraten en de Italiaanse gezelligheid. Maar er is meer. Turijn is, net als zo’n beetje iedere stad in Italië, overspoeld met vluchtelingen. Je komt ze overal tegen en je herkent ze direct, van grote afstand.
Je herkent ze aan hun houding, dat is namelijk een houding van intense moedeloosheid. Ze zitten op bankjes in het park, ze lopen op straat of ze zitten in portiekjes en bijna altijd met de schouders helemaal naar beneden en hun hoofd omlaag. Ze hebben de moed opgegeven en ik begrijp het helemaal.
Waarom?
Op de Italiaanse tv werd afgelopen week toevallig de documentaire/film over Lampedusa uitgezonden, waarin de reis van de vluchtelingen in beeld wordt gebracht. Ik kon er niet naar kijken, alleen al hoe de mensen in gammele busjes naar de bootjes vervoerd werden. Veel te veel mensen in een busje, opgejaagd als criminelen en als ze uit het busje komen slaat het ongeloof toe. Is dat de boot waar we de Middellandse Zee mee over gaan varen? Ja, dat is ‘m en nu opschieten. Tot zover heb ik gekeken, want ik kon het gewoon niet aanzien.
Het vervolg?
We weten allemaal dat de ellende daar niet op houdt. Na een ellendige, barre tocht op zee komt de euforie van de aankomst (als ze dat al halen). Ze zijn er en nu kunnen ze mee gaan genieten van alle het goede dat Europa te bieden heeft. Hoe groot moet de teleurstelling zijn als je ontdekt dat de winkels in Europa inderdaad vol liggen, dat er meer dan genoeg is voor iedereen, alleen mag jij niet meedelen.
Je wilt werken, een toekomst opbouwen en gewoon een normaal leven leiden net als iedereen. Het wordt je niet gegund en uit pure noodzaak ga je bedelen, maar ook daar ontdek je dat je door de samenleving uitgekotst wordt. Je krijgt niks en erger nog: de lokale bevolking doet zijn uiterste best om je te negeren. Dat lijkt me nog het ergste van alles: mensen zien dat je het heel, heel moeilijk hebt en wat doen ze? Ze negeren je.
En toen?
En toen was daar die zwarte vrouw die pontificaal voor het Egyptisch museum ging zitten. Voor de mensen die Turijn niet kennen, dat is een groot museum, midden in het centrum, vlakbij een groot plein. Ze zat op een bankje, de politie stond een paar meter bij haar vandaan en ze zong. Uit volle borst dekte de lading niet, ze zong kei- en keihard en ze trommelde en rammelde ondertussen met een primitieve sambabal.
De politieagenten keken nog in hun wetboekje, dat ze altijd bij de hand hebben. Helaas konden ze geen wettekst vinden waarmee ze deze dame de mond konden snoeren. Ze zong dus door, de sterren van de hemel en wat er ook gebeurde, ze liet zich niet negeren. Het zweet stond op haar voorhoofd, maar ze hield niet op, ze was er namelijk helemaal klaar mee. Potjandoosie, ik ben er, ik zit hier en ik laat me niet negeren! Niemand deed iets, maar iedereen keek wel naar haar en even, heel even voelde ik respect door de menigte gaan. Respect dat er normaal voor deze mensen niet is.
Waar hoop ik op?
We kunnen deze mensen niet blijven negeren, ze zijn er met een hele goede reden. Je laat echt niet zomaar alles achter om in een vreemde omgeving helemaal opnieuw te beginnen. Deze mensen hebben talenten en vaardigheden die we hier goed kunnen gebruiken, maar dan moeten we ze wel de kans geven. Een kans om binnen onze maatschappij een plaats te vinden. Niet op een bankje in het park of in een kil en koud portiekje. Zodat de schouders weer omhoog komen, de rug weer gerecht kan worden en ze door kunnen met hun leven.
Het goede nieuws
Daarom ben ik zo blij met initiatieven als bijvoorbeeld die van Miriam Elenbaas die Jamintulp, een uitzendbureau voor Syrische vluchtelingen, begonnen is. We kunnen dit probleem niet blijven negeren, daar komt een heleboel ellende van. De frustratie komt er een keer uit en dat zie je nu ook gebeuren. Ik heb nu ook een klein aandeel geleverd met deze blog, door wat ik gezien heb te delen. Mocht je suggesties hebben hoe ik dit nog meer en beter kan doen, ik houd me aanbevolen. Ik lees je reactie dan graag onder mijn blog.
Arriverderci,
Liesbeth