Normaal schrijf ik blogs over onderwerpen op het gebied van ondernemen, maar vandaag moet me echt iets anders van het hart. Waar menig gemeentebestuur mee worstelt is in de gemeente Tholen gewoon gebeurd: we hebben drie dagen een grote groep vluchtelingen opgevangen in onze sporthal.
Ik fietste toevallig net langs toen de geblindeerde bus de parkeerplaats op reed en ik zag de mensen gaan. Vaak maar met één grote plastic tas, het hoofd gebogen en weer naar een nieuw tijdelijk onderkomen. Mijn hart bloedde, want hoe je het ook wendt of keert; dit zijn mensen, mensen die gewoon rust en een beter leven willen. En zeg nu eens heel eerlijk: als jij in hun uitzichtloze situatie had gezeten, had jij dan niet precies hetzelfde gewild?
Ze zijn inmiddels weer vertrokken, de sporthal is opgeruimd en we kunnen onze normale activiteiten weer oppakken. En de vluchtelingen? Die zijn wéér naar een andere plek vertrokken. Nieuwe locatie, nieuwe hulpverleners en ze moeten weer zoeken waar de supermarkt is. Aan de ene kant snap ik het helemaal dat het lastig is om een vaste plek te regelen, maar ik vind het echt mensonterend dat deze mensen van hot naar her gesleept worden. Ze hebben huis en haard achtergelaten, hebben met gevaar voor eigen leven een barre en vooral ook lange reis gemaakt en als ik vluchteling was dan zou nu maar één ding willen: rust. Rust om opnieuw een bestaan op te bouwen, rust om de wonden te laten helen en rust om het verdriet te verwerken van wat je allemaal overkomen is.
Ik hoop echt dat we hier snel verandering in kunnen brengen. En begrijp me goed: ik snap ook dat dit niet kan, dat er veel te veel vluchtelingen zijn en dat de oplossing niet in Europa ligt. Het gaat mij in dit verhaal gewoon om het menselijke aspect. En daar moet ik de gemeente Tholen dan weer een groot compliment voor geven: op vrijdagmiddag was er een voetbalwedstrijd georganiseerd en een grote groep kinderen deed mee. Zo konden ook deze kinderen weer even spelen en kind zijn, want ook al ben je vluchteling; in de allereerste plaats ben je gewoon een kind.
Weet je wat ik deze groep mensen gun? Dat ze in de kerstperiode gewoon eens twee weken ergens mogen blijven, op de plek waar ze zich het meest op hun gemak hebben gevoeld. Van mij mag dat met liefde hier in de gemeente Tholen zijn. Laten we deze mensen, al is het maar voor even, vrede op aarde bezorgen en de kerstgedachte werkelijkheid laten worden. Wat denk jij?