Er zijn momenten waarop je iets meemaakt waarvan je achteraf denkt: dit had ik niet kunnen bedenken en ik kan het ook niet meer ontkennen. Dat is precies wat er voor mij gebeurde tijdens een ogenreis. Niet omdat ik op zoek was naar een spectaculair resultaat, maar omdat ik wilde luisteren. Naar mijn ogen en wat ze mij te vertellen hadden.
Ik ben op dit moment in opleiding om zelf ogenreizen te begeleiden. Een ogenreis is, heel eenvoudig gezegd, communiceren met je ogen. Niet door ze te analyseren of te corrigeren, maar door ze serieus te nemen als deel van jou. Als iets wat waarneemt, reageert en zich soms aanpast op een manier die ooit logisch was, maar nu niet meer nodig is.
Wat ik tijdens mijn eigen ogenreis ontdekte, had ik vooraf nooit kunnen voorspellen. En eerlijk gezegd had ik het ook niet zien aankomen. Letterlijk niet.
Wat is een ogenreis
Tijdens een ogenreis maak je bewust contact met je ogen. Je sluit ze, je vertraagt en je richt je aandacht naar binnen. Je gebruikt je verbeelding om waar te nemen wat zich aandient. Hoe zien je ogen eruit in jouw beleving. Wat laten ze zien. Hoe voelen ze. Wat willen ze je vertellen.
Dat klinkt misschien abstract, maar in de praktijk is het verrassend concreet. Je ontdekt vaak heel duidelijk hoe jouw ogen zichzelf ervaren. Niet zoals ze volgens een diagnose zouden moeten zijn, maar zoals ze zich van binnenuit laten zien.
Voor mij begon die ontdekking bij mijn rechteroog.
Mijn rechteroog en het verhaal van een zogenaamd lui oog
Mijn rechteroog werd altijd mijn luie oog genoemd. Fysiek zag dat oog er ook zo uit. Het stond half dicht, oogde kleiner dan mijn linkeroog en op foto’s was het verschil duidelijk zichtbaar. Ik had me daar eigenlijk al jaren bij neergelegd. Het was nu eenmaal zo. Dat oog deed minder mee.
Tijdens mijn ogenreis werd ik gevraagd om een voorstelling te maken van hoe mijn ogen eruitzagen. Ik verwachtte twee oogbollen te zien. Dat leek me logisch. Maar wat ik zag, klopte niet. Ik zag één groot vlak. Geen bol. Geen vorm die ik herkende.
Mijn eerste gedachte was: ik doe iets verkeerd. Dit hoort niet zo te zijn.
En toen viel het kwartje.
Dat vlak was geen vlak. Het was een deel van een bol. Een enorme bol. Mijn rechteroog was in mijn verbeelding zo groot dat ik het geheel niet eens kon overzien. Ik zag slechts een gedeelte ervan. Dat oog was niet klein. Het was gigantisch.
Het gesprek met mijn rechteroog
Tijdens diezelfde ogenreis ben ik in gesprek gegaan met mijn rechteroog. Niet in de zin van stemmen horen, maar door te voelen en te luisteren naar wat mijn rechteroog me te vertellen had. Wat daar naar voren kwam, raakte me diep.
Mijn rechteroog was niet lui. Het was groot. Sterk. Aanwezig. Maar het had zich teruggetrokken. Niet omdat het niet kon kijken, maar omdat het geen ruimte kreeg. Het had geleerd dat het beter was om niet volledig mee te doen.
Dat inzicht alleen al was confronterend en bevrijdend tegelijk. Want hoe vaak doen wij dat niet, als mens. Onszelf kleiner maken terwijl we eigenlijk veel meer in huis hebben.
Tijdens de ogenreis hebben we gewerkt aan het weer toestaan van kijken. Aan het innemen van ruimte. Aan vertrouwen.
Ik had toen nog geen idee wat dat fysiek zou doen.
Communiceren met je ogen: een onverwachte spiegel
Afgelopen vrijdag sprak ik mijn leraren weer die me begeleiden in de ‘normale’ Bates-methode. Het was ongeveer drie maanden geleden dat ik ze gesproken had, omdat ik me nu helemaal concentreer op de ogenreis-opleiding. Ze keken me aan en zeiden vrijwel meteen: Lisbeth, je rechteroog staat helemaal open.
Ik wist niet wat ik hoorde.
Ik had het zelf niet gezien. Niet in de spiegel en niet op foto’s. Maar toen ik oude foto’s naast recente legde, was het verschil onmiskenbaar. Mijn rechteroog was opener, groter en rustiger. Het oog dat altijd half dicht stond, deed weer mee. Kijk maar naar onderstaande foto’s.
Dat dit gekomen is sinds die ogenreis, daar twijfel ik niet aan. Niet omdat ik geloof in snelle oplossingen, maar omdat ik heb ervaren wat er gebeurt als je werkelijk gaat luisteren naar je ogen.
Zien is meer dan scherpte
Wat deze ervaring me opnieuw liet zien, is dat zien niet alleen gaat over scherpte of meetbare waarden. Zien gaat over ontspanning, over veiligheid, over toestemming om aanwezig te zijn.
Als je ogen voortdurend onder spanning staan, als ze moeten presteren of zich aanpassen aan verwachtingen, dan trekken ze zich terug. Dat kan zich uiten in vermoeidheid, in wazig zien of in het idee dat één oog het werk niet goed doet.
Dat je niet probeert een zogenaamd lui oog actiever te maken, maar begrijpt waarom het zich ooit heeft teruggetrokken.
Het moment in de sauna dat alles bevestigde
Vanmiddag was ik in de sauna. Er lag een vrouw op een bankje naast me. Ik keek naar haar voeten en dacht oprecht dat ze zes tenen had. Dat beeld bleef me bezighouden.
Uit nieuwsgierigheid deed ik iets wat ik vaker doe. Ik dekte eerst mijn rechteroog af en keek met mijn linkeroog, mijn zogenaamd goede oog. Ik zag zes tenen.
Daarna dekte ik mijn linkeroog af en keek alleen met mijn rechteroog. Het beeld was iets kleiner, maar volkomen helder. Vijf tenen. Zoals het hoort.
Mijn rechteroog zag het correcte beeld.
Het oog dat jarenlang als lui werd bestempeld, liet zien wat er werkelijk was. Dat moment ontroerde me meer dan ik had verwacht. Niet omdat het spectaculair was, maar omdat het zo klopte.
Wat een ogenreis je kan brengen
Een ogenreis is geen truc en ik kan je helaas niets beloven. Het is wel een uitnodiging. Om je ogen serieus te nemen. Om te ontdekken waarom ze doen wat ze doen en hoe ze zich voelen.
Mensen die een ogenreis maken, ervaren vaak meer rust in hun ogen, meer helderheid in hun waarneming en een dieper begrip van hun eigen kijkgedrag. Soms zijn de veranderingen subtiel. Soms opvallend. En misschien ervaar je helemaal niets en voel je pas later dat er dingen verschoven zijn.
Wat het vooral brengt, is vertrouwen. Vertrouwen in je ogen en in jezelf.
Vooruitkijken naar mijn volgende ogenreis
Over een paar weken maak ik opnieuw een ogenreis. Dit keer met mijn linkeroog. Ik ben nieuwsgierig. Niet omdat ik iets af wil dwingen van mijn linkeroog. Ik sta open voor alle antwoorden die zich aandienen.
Hoe zou het zijn als beide ogen volledig mogen openen. Als ze samenwerken vanuit ontspanning in plaats van compensatie.
Die vraag neem ik mee.
Voor jou, als dit resoneert
Misschien loop jij vast in het verbeteren van je zicht. Misschien heb je al van alles geprobeerd en voelt het alsof je ogen niet meewerken. Of misschien ben je, net als ik, gefascineerd door wat ogen je kunnen vertellen als je echt luistert.
Als je voelt dat je meer wilt ontdekken, dan nodig ik je uit om een ogenreis te ervaren. Ik begeleid ogenreizen en ze maken onderdeel uit van mijn programma Weer Zien Zonder Bril. Daarin is ruimte voor jouw tempo, jouw ervaring en jouw vragen.
Je hoeft nergens in te geloven. Je mag het ervaren. Want soms hoef je niets te veranderen. Alleen te luisteren. Je ogen weten zelf waarschijnlijk allang de weg.
Ik zie je!
Liesbeth